Küçük bir çocuğun masal dinlerken kapıldığı heyecanı yaşıyorum hayat karşısında çoğu kez. Masal oluyorum sonra, ya da masalın sevdiğim bir kahramanı.
Kitabı kapatıyor annem, sayfaların hışırtısı kulağımda, uyuduğumu sanıyor, öpüyor yanağımdan. Tatlı rüyalar diyen fısıltılı sesi ve ılık nefesi kalıyor boynumda. Anne gitme diyorum dudaklarımı kıpırdatmadan, "sen daha uyumadın mı?" diyen sesini duymamak için açmıyorum ağzımı. Gözlerimi kapatıp Sinbad'ın gemisine biniyorum.
Masalları sevenlerle buluşmak üzere...
MERHABA BLOG!
